Part Two: On Cataline's Character
(C) Whats left for you: The Cheerful Home-Going
VIII. 19.
Haec si tecum, ut dixi, patria loquatur,
nonne impetrare debeat,
Â
Â
quod vitandae suspicionis causa,
a quo non receptus
Cum a me quoque id responsum tulisses,
a quo repudiatus
et ad suspicandum sagacissimum
et ad vindicandum fortissimum fore putasti.
Â
Sed quam longe videtur a carcere atque a vinculis abesse debere,
Â
Â
20.
Quae cum ita sint, Catilina,
dubitas
Â
abire in aliquas terras,
et vitam istam,
fugae solitudinique mandare?
Â
Refer, inquis, ad senatum:
id enim postulas,
et, si hic ordo placere sibi decreverit
Â
optemperaturum te esse dicis.
Non referam,
et tamen faciam ut intellegas
Â
Egredere ex urbe, Catilina;
libera rem publicam metu;
in exilium, si hanc vocem expectas, proficiscere.
Quid est, Catilina?
ecquid attendis?
Ecquid animadvertis horum silentium?
Patiuntur, tacent.
Quid exspectas auctoritatem loquentium,
Â
Â
21.
At si hoc idem huic adulescenti optimo P. Sestio,
si fortissimo viro M. Marcello dixissem,
iam mihi consuli,
Â
senatus iure optimo vim et manus intulisset.
De te autem, Catilina,
cum quiescunt, probant:
cum patiuntur, decernunt:
cum tacent, clamant.
Neque hi solum,
-- sed etiam illi equites Romani,
ceterique fortissimi cives,
quorum tu
Â
Quorum ego vix abs te iam diu manus ac tela contineo,
eosdem facile adducam,
Â